каралаш
каралаш

Г.: кӓрӓлӓш
-ам
однокр.
1. разг. выпучить, вылупить, вытаращить (глаза); широко раскрыть глаза
    – Ну-у, – бурлак шинчажым карале. – Лӱмемат паледа? К. Васин – Ну-у, – вылупил глаза бурлак. – И имя моё знаете?
2. зевнуть, разинуть (рот)
    Ала-кушеч олагорак толын шинче да кок гана умшажым карале. И. Васильев Откуда-то прилетела серая ворона и два раза зевнула.

Г.: кӓрӓлӓш
-ам
однокр. заорать, закричать; громко крикнуть
    – Мо пеш кужун коштат? – карале Иван Ефимовичын ватыже. М. Казаков – Что так долго ходишь? – заорала жена Ивана Ефимовича.
    Тиде шонымаш дене тудо (Токпай) уло кертмын карале: «Мыят эргымым Озаҥыш колтем. Тек тунемже!» К. Васин С такой мечтой Токпай во всю мочь закричал: «И я сына пошлю в Казань. Пусть учится!».
Составные глаголы:
карал колташ
карал шындаш