ШӰГАРЫМ, Г. мыгилӓм
ШӰГАРЫМ КӰНЧАШ, Г. мыгилӓм капаяш
разг., экспрес. (букв. могилу копать).
РЫТЬ (копать) МОГИЛУ кому- или чему-л.
Готовить гибель кому-л.
    Микале Эрвыкайлан мане: – Гаврилов тыланет шӱгарым кӱнча. Тудо тораш каен огыл. Сид. Николаев. Эрвыкай. Микале сказал Эрвыкаю: – Гаврилов роет тебе могилу. Он недалеко ушёл.
    (Атавай, сырен, Янгелдым поктылеш:) − Ах, таргылтыш! Мылам шӱгарым кӱнчет, шкаланетак лийже. С. Николаев. Айвика. (Атавай, рассердившись, гоняется за Янгелде:) − Ах, леший! Могилу мне копаешь, пусть тебе и будет.
    (Йӱзай:) − Тыланет верч Уналче ӱмыр лугыч лие, вара Санепа шкенжым шке пытарыш. Ынде мыланем шӱгарым кӱнчен коштат. А. Юзыкайн. Кугызан вуй. (Юзай:) − Из-за тебя ушла из жизни Уналче, потом Санепа покончила с собой. Теперь мне могилу роешь.
    Дӓ тӹшӓкок вес юк доно тӹнгӓлеш: – Вот тӓ, Максим Иванович, шӹгерӹм ӓшӹндӓрӹшдӓ, а вет тӓ ӹшкеок ӹшкӹлӓндӓ мыгилӓм капаедӓ. Н. Ильяков. Эдемвлӓ дӓ ивлӓ. В тот же момент он говорит, сменив голос: – Вот вы, Максим Иванович, вспомнили про кладбище, а ведь вы сами себе роете могилу.