слава
ж.
1) слава, нималӧм
   неувядаемая слава куслытӧм нималӧм
   добрая слава бур слава; бурӧн нималӧм
   слава героям геройяслы слава
   посмертная слава кувсьӧм бӧрын нималӧм
   стремление к славе нимавны зільӧм
2) разг. сёрни, сёрни-басни; кывсьӧм
   о нём идёт такая слава сы йылысь паськалӧма татшӧм сёрни
   добрая слава лежит, а худая по дорожке бежит посл. бур сёрни ӧдйӧ кусӧ, а лёкыс котӧрӧн паськалӧ
   он пользуется славой эрудированного человека сійӧ кывсьӧ быдтор тӧдысь мортӧн
3) сьылӧдчан сьыланкыв
   пропеть кому-нибудь славу сьывны кодлыкӧ сьыланкыв
   ◊ во славу кого-чего в функции предлога род.п. высок. кодӧскӧ-мыйкӧ нимӧдӧм могысь
   ◊ на славу разг. вӧвлытӧм бура; вӧвлытӧм чӧскыда
   ◊ на славу связано зэв бура кыӧма
   ◊ только слава, что... разг. неодобр. сӧмын кывсьӧ сідз (збыль вылас дзик мӧдтор)
   ◊ слава богу разг. лючки; лючки-ладнӧ