слава
ж.
1) слава, нималӧм
неувядаемая слава куслытӧм нималӧм
добрая слава бур слава; бурӧн нималӧм
слава героям геройяслы слава
посмертная слава кувсьӧм бӧрын нималӧм
стремление к славе нимавны зільӧм
2) разг. сёрни, сёрни-басни; кывсьӧм
о нём идёт такая слава сы йылысь паськалӧма татшӧм сёрни
добрая слава лежит, а худая по дорожке бежит посл. бур сёрни ӧдйӧ кусӧ, а лёкыс котӧрӧн паськалӧ
он пользуется славой эрудированного человека сійӧ кывсьӧ быдтор тӧдысь мортӧн
3) сьылӧдчан сьыланкыв
пропеть кому-нибудь славу сьывны кодлыкӧ сьыланкыв
◊ во славу кого-чего в функции предлога род.п. высок. кодӧскӧ-мыйкӧ нимӧдӧм могысь
◊ на славу разг. вӧвлытӧм бура; вӧвлытӧм чӧскыда
◊ на славу связано зэв бура кыӧма
◊ только слава, что... разг. неодобр. сӧмын кывсьӧ сідз (збыль вылас дзик мӧдтор)
◊ слава богу разг. лючки; лючки-ладнӧ