нарашта
1. прил. молодой.
    Нарашта куэ-влак вуйыштым сават. Леон Рая. Молодые берёзки головы склоняют.
    Поэзий — пеледалтше кумда олык, Почеламут — пеледыш, нарашта. А. Мокеев. Поэзия — цветущий, широкий луг, стихи — цветы, юные.
    Нарашта ломберже — Шӱшпык муро верже — Лӱҥгалтал шоген. Е. Герасимов. Молодой черёмушник — место соловьиных трелей — пел и распевал.
2. прил. стройный, красивый.
см.: чатка 2
    А нарашта пӱнчер лоҥгаште шылын-модын, Ир кайык-шамыч юарлен рӱжгат. Ю. Рязанцев. А среди стройных сосен, играя в прятки, птицы веселятся, шумят.
    (Чал кедр) Лыжган ӧндале нарашта куэм-моторым. В. Колумб. (Седой кедр) Нежно обнял стройную берёзу-красавицу.