тун
[tun] I вв. вс. (Кб.) лл. сс. уд. (Ваш. Мез.) пророк; вещун, вещунья; волхв, колдун, волшебник, кудесник; знахарь II уд. вихрь Лат. тун муні вихрь прошёл III лл.; см. тукман Пор. тун сетны дать тумака