покончить
поко́нчить
сов.
1. с чем (довести до конца, завершить (какое-л. дело, занятие) пытараш, кошарташ
    покончить с уборкой хлеба шурным поген пытараш
    покончить с делами пашам пытараш (кошарташ)
2. с кем, с чем, что (положить конец, предел чему-л., прекратить, оборвать что-л.) пытараш, чараш, чарен шуаш
    с этим надо покончить тидым пытараш кӱлеш
    покончить с войной сарым чараш (пытараш)
3. с кем, кого разг. (лишить жизни, убить кого-л.) пушташ, кавыстараш, шӧргалташ, кошарташ, пытараш
    покончить жизнь самоубийством шкем шке пушташ
4. с кем-чем разг. (уничтожить, разбить (неприятельскую армию, флот и т.п.) пытараш, кошарташ, шалаташ, пуштеден (шалатен, руэн) пытараш, кырен шалаташ, рожген кышкаш (пытараш), тӱнчыктараш, тӱнчыктарен шуаш (пышташ, пытараш), тӱпландараш, тӱпландарен шукташ
    покончить с фашистами фашист-влакым кырен шалаташ