вӧл
[ve̮l]
вв. вс. лл. печ. сс.; см. вӧв
вс. (Гр. Кг.) вӧл вашӧдысь погонщик лошадей
сс. (Пж.) вӧл выл вожка кучер
вс. (Кг.) вӧл кôдь ён сильный, как лошадь
лл. (Зан.) присьтежнӧй вӧл пристяжная лошадь; лошадь, запрягаемая в пристяжку
сс. (Пж.) вӧл яй водзті эз сёйлыны раньше конину не ели
вв. (Крч.) вӧліс тшур кодь лошадь круглая, упитанная
лл. (Нош.) вӧл понсьыд он и лэччыл, уджалан не слезаешь с лошади, всё время работаешь
лл. (Нош.) вӧл понын ветла быдлаӧ, пес-турун вая на лошади везде ездила, дрова-сено возила
сс.; посл. вӧлыд кӧ мунас, доддьыд вӧтчас куда лошадь, туда и сани
вв. (Вольд.) ◊ вӧл маегин олні работать ямщиком
лл. (Нош.) ◊ вӧлыс бӧжтӧм, доддьыс пыдӧстӧм лошадь без хвоста, сани без дна (соотв. ни кола ни двора)