кырым
[ki̮ri̮m] 1. вс. вым. (Весл. Кони, Синд.) лл. нв. сс. уд. рука; ручка вым. (Синд.) кырымам лежнӧг пырӧма я занозил руку колючкой шиповника сс. (Плз.) кырым ёна висьӧ рука сильно болит вс. кырымӧс сутшӧдӧ руку колет сс. (Кур.) кырымыд вед пыр сьӧрсьыд мунӧ горбатого могила исправит (букв. рука ведь всегда с тобой) уд. бур кырым, кокни кырымйӧм лёгкая рука, приносящая удачу уд. нарман кырым руки как грабли вс. (Кг.) кырым тыр как раз по руке (о рукавицах) вс. (М.) кырымӧ оз шед некутшӧм удж работа валится из рук уд. (Остр.) ас кырымсьым кулі он умер на моих руках 2. вым. (Весл. Кони) иж. нв. уд.; см. китыр вым. (Весл.) уд. кык кырым две горсти нв. кырым тыр мытта кудиля пучок, горсть кудели 3. лл. (Зан.) печ. скр. сс.; см. кырымпас лл. (Зан.) кырым ӧктыны собирать подписи вс. (М.); укор. ◊ кôс кырым безрукий вс. (Гр.) ◊ кокньыд кырыма драчливый нв. ◊ кырым тыра баба маленькая, щупленькая женщина